سال‌ها
آدم دوس داره زود بزرگ بشه، به آرزوهاش برسه...
آرزوهایی که معلول بزرگ شدن ِ آدمه !
قانونش عجیبه، هی میخوای سریعتر بزرگ بشی تا به آرزوهات نزدیک بشی!!
دوس داری زودتر قد بکشی تا به چیزایی که توی فکرته برسی که میتونه :
یه شغل ِ خوب، یه جایگاه اجتماعی ِ خوب و شاید هم یک مادر ِ خوب ...
اما خیلی ها توی این جریان بزرگ شدن، کودکی و نوجوونی و جوونی رو یادشون میره، یعنی اینقدر تمایل بزرگ شدن درونشون موج میزنه که وقت ِ فکر کردن به حال رو ازشون میگیره!!
ولی همین که بزرگ میشن، همین که یکی یکی به سنشون اضافه میشه، چه به آروزها رسیده باشن چه نرسیده باشن یه آهی رو همیشه روی دلشون دارن :
چه زود گذشت!!
تو اینطوری نباش !!
پ.ن1 : حالا این چیزا ول کنا، شیرینی کی بیایم بخوریم!؟ حتما تو هم مثه احسان میگی سه شنبه که من نباشم ها!؟ 
پ.ن2: تولدت مبارک!!
از طرف یک علی !!
سلام دوست خوبم.وبلاگ خوبی داری.به روزام و منتظر حضور و نظرات زیبای شما عزیزان.موفق باشی.